Κι ήταν σαν να είχαμε ζήσει και οι δύο σε λαγούμια ή τούνελ παράλληλα, δίχως να ξέρουμε πως προχωρούσαμε ο ένας πλάι στον άλλον, σαν ψυχές ολόιδιες σε καιρούς ολόιδιους, για να σμίξουμε εκεί που τελείωναν ετούτα τα λαγούμια